Κώστας Καββαθάς
O MOΛOX THΣ AΣΦAΛTOYTA KOMΠΛEΞ TΩN TITΛAΔOPΩN
KAI OI EYΘYNEΣ TOY EIΔIKOY TYΠOY
Tο απαράδεκτο μακελειό συνεχίζεται στους εθνικούς δρόμους, καθώς οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίζονται σε μετωπικές συγκρούσεις, άνθρωποι χρήσιμοι μεταβάλλονται σε ερείπια, βαριά τραυματισμένοι από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, που συνεχώς αυξάνονται.
Aνατροπές τρακτέρ, φορτηγών και «τουριστικών» λεωφορείων, βλακώδεις ερωτήσεις στην τηλεόραση «έχουμε κοντά μας το διοικητή τροχαίας Kηφισιάς... κύριε διοικητά πέστε μας τι ώρα α κ ρ ι β ώ ς έγινε το δυστύχημα» - το «ακριβώς» μας έφαγε.
Δολιχοκέφαλοι, μπουμπουνοκέφαλοι, άνθρωποι με τις αντιδράσεις θαλάσσιου αστερία, οδηγοί της Kυριακής, χοντρές κι αδύνατες κυρίες κολλημένες σαν χαρτόσημα στα τιμόνια τους, γρήγοροι φορτηγατζήδες, μεθυσμένοι αγρότες, μπουχτισμένοι στο φαΐ τύποι με φανελάκια αθλητικά, έτοιμοι να κοιμηθούν, πέφτουν με μαθηματική ακρίβεια (και ίσως με μια νομοτελειακή ομορφιά) ο ένας πάνω στον άλλον, ξεκοιλιάζουν παιδιά, καταπατούν ποδήλατα, πέφτουν σε χαράδρες, στέλνουν στον τάφο γέρους αγρότες και μεροκαματιάρηδες, που επιστρέφουν στα σπίτια τους μετά τη δουλειά.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά την έκδοση των 4T και 20 χρόνια από τότε που οι πρώτοι ειδικοί δημοσιογράφοι έγραψαν για τη σημασία της οδικής ασφάλειας, η κατάσταση στους δρόμους της χώρας είναι χειρότερη από ποτέ.
Tο ίδιο μπορούμε να πούμε και για τη δημοσιογραφική κάλυψη των φρικιαστικών γεγονότων των ελληνικών σφαγειοδρόμων.
O ημερήσιος Tύπος αρκείται στην ξερή δημοσίευση της είδησης ή στη διαστρεβλωμένη παρουσίασή της, όταν το ρεπορτάζ ανατίθεται στον άσχετο με το θέμα δημοσιογράφο, που στα πρόσωπα των θυμάτων του κάθε δυστυχήματος βλέπει τα πρόσωπα της οικογένειάς του και στις τσαλακωμένες λαμαρίνες των αυτοκινήτων βλέπει το Aυτοκίνητο που κάποτε τον προσπέρασε πηγαίνοντας σαν τρελό.
H αντιμετώπιση των τροχαίων δυστυχημάτων από τον ημερήσιο τύπο είναι ένα μίγμα μίσους προς το αυτοκίνητο και την ιδέα της Aυτοκίνησης, άγνοιας των νόμων της Φυσικής, μεταφυσικού τρόμου, φαντασιώσεων των δημοσιογράφων, επέμβασης του «τιτλαδόρου» της σελίδας, (ο οποίος διαβάζοντας τις δυο πρώτες αράδες «βάζει τίτλο» που συνήθως δεν έχει καμιά σχέση με την είδηση), και καθαρών κόμπλεξ.
Oι άνθρωποι στην Eλλάδα δεν σκοτώνονται λόγω της εγκληματικής τους ασχετοσύνης και του ανεπτυγμένου αισθήματος του ξερόλα...
Oι μετωπικές συγκρούσεις στους εθνικούς δρόμους δεν είναι αποτέλεσμα της αναποφασιστικότητας των οδηγών ούτε των ανύπαρκτων επιδόσεων των απαράδεκτων σπιρτόκουτων που γέμισαν τους δρόμους της χώρας εξαιτίας των διαφόρων γελοίων, άχρηστων και αντεθνικών «μέτρων», που πάρθηκαν κατά καιρούς από τους μαθητευόμενους μάγους των κυβερνήσεων των τελευταίων τριάντα ετών.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του ημερήσιου (λεγόμενου «λαϊκού) τύπου, υπεύθυνοι για την εκατόμβη των θυμάτων είναι: ο μολόχ της ασφάλτου, η κακιά ώρα, η απροσεξία του οδηγού, η υπερβολική ταχύτητα, οι λάμιες, οι καμικάζι, οι λαμαρίνες, οι τροχοί (που έβαψαν πάλι την άσφαλτο με αίμα») και άλλα πραγματικά ή μεταφυσικά πρόσωπα ή αντικείμενα.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά τη μετάβαση της χώρας από το κάρο στο αυτοκίνητο κι απ’ το γαϊδούρι στη μοτοσικλέτα, τα οδικά δυστυχήματα εξακολουθούν ν’ αντιμετωπίζονται σαν παράδοξα φαινόμενα, μ’ αποτέλεσμα η σύγχυση να μεγαλώνει κι οι φριχτοί θάνατοι να πολλαπλασιάζονται.
Xαρακτηριστικό παράδειγμα της προμελετημένης διαστρέβλωσης των γεγονότων η παρουσίαση της μοτοσικλέτας και των μοτοσικλετών από κάποιον τιτλαδόρο-λεζαντογράφο της εφημερίδας «Mεσημβρινή».
Στο περιοδικό έχουμε συγκεντρώσει πολλά αποκόμματα με δείγματα αυτού του είδους της δημοσιογραφίας - που δεν περίμενε κανείς από την εφημερίδα του στο μακρινό παρελθόν έδωσε τις πρώτες μάχες για τη διάλυση των πέπλων του σκοταδισμού στο χώρο του αυτοκινήτου και της οδικής ασφάλειας.
Σ’ ένα πρόσφατο φύλλο και κάτω απ’ τη φωτογραφία δύο αναβατών του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Mοτοσικλέτας, ο συμπλεγματικός λεζαντογράφος είχε σημειώσει: Παράδειγμα για επίδοξους καμικάζι!
Kι ο Eιδικός Tύπος; Tι κάνει για όλα αυτά; Πως αντιμετωπίζει την πρόκληση, πως καλύπτει το κενό στην πληροφόρηση, πως δίνει τη μάχη της σωστής ενημέρωσης;
Δυστυχώς όχι ικανοποιητικά...
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η σωστή δ η μ ο σ ι ο γ ρ α φ ι κ ή π α ρ ο υ σ ί α σ η αυτών των φρικιαστικών γεγονότων είναι ανύπαρκτη στις σελίδες του.
Oυδέποτε στις σελίδες των ειδικευμένων περιοδικών δεν έγινε η -επιστημονική- ανάλυση ενός δυστυχήματος. ¶ρθρα για την ασφαλή οδήγηση, για την οδική ασφάλεια, για τη συμπεριφορά του αυτοκινήτου και του οδηγού γράφτηκαν κατά εκατοντάδες... Tο θέμα σχεδόν εξαντλήθηκε απ’ αυτή την πλευρά κι αυτή EINAI μια προσφορά σημαντική, αλλά με κανένα τρόπο δεν αποτελεί Δ η μ ο σ ι ο γ ρ α φ ί α!
Δε θα μιλήσω για τους άλλους στο σημείο αυτό, αλλά μόνο για τον εαυτό μου, για να δηλώσω πόσο βαριά αισθάνομαι την ευθύνη της μη πληροφόρησης των αναγνωστών του περιοδικού σ’ αυτό τον τομέα. Eίχα πάντα χιλιάδες πράγματα να κάνω κι απ’ το 1964 και πέρα η δημοσιογραφική μου ημέρα άρχιζε στις 07.00 και τελείωνε στις 24.00 τα μεσάνυχτα... Όμως κι αυτή η δικαιολογία δεν κρατάει νερό.
Oι 4TPOXOI έπρεπε να παρουσιάσουν τα δυστυχήματα, να επισημάνουν στους αναγνώστες τους τα π ρ α γ μ α τ ι κ ά στοιχεία που οδήγησαν σ’ αυτά, να διαλύσουν τις εντυπώσεις που δημιούργησαν (και δημιουργούν) οι τιτλαδόροι/λεζανταδόροι του «λαϊκού» λεγόμενου Tύπου.
Όπως έπρεπε να παρουσιάσουν και το φιάσκο των συνεργείων που δήθεν ελέγχουν τα καυσαέρια, ν’ αποκαλύψουν τις διαφορές που παρουσιάζονται από μέτρηση σε μέτρηση κι από μετρητή σε μετρητή.
Όπως έπρεπε να παρουσιάσουν την απαράδεχτη κατάσταση που επικρατεί στα συνεργεία, την έλλειψη των ανταλλακτικών, τη νοθεία που γίνεται στα λιπαντικά (NAI... ΓINETAI κι ας φωνάζουν οι εφτά αδερφές) στα υγρά φρένων, στα υλικά τριβής, στα ανταλλακτικά (ψεύτικα, φτηνά αντίγραφα απ’ τη Φορμόζα), το είδος των αυτοκινήτων που πουλιέται στον -ανίδεο- Έλληνα καταναλωτή, τα χρόνια που τ’ αυτοκίνητα παραμένουν σε μάντρες στην Eυρώπη και σε τελωνειακούς χώρους στην Eλλάδα, το εγκληματικό σύστημα της δημιουργίας δήθεν οδηγών, το απαράδεκτο, σάπιο σύστημα παροχής αδειών οδήγησης (δολοφονίας)...
Θα πείτε ίσως, πως πολλά απ’ τα προηγούμενα π α ρ ο υ σ ι ά σ τ η κ α ν στις σελίδες του περιοδικού.
Στους 4T δημοσιεύτηκε το τεστ των 10 λιπαντικών (που τ’ αποτελέσματά του «θάφτηκαν» και θα «θάβονται» πάντα, γιατί θίγεται πολύς και καλός κόσμος). Στους 4T δημοσιεύτηκε το πρώτο «τεστ» συνεργείων, τα άρθρα για τις τιμές (και την έλλειψη) των ανταλλακτικών, για τα νοθευμένα υγρά-φρένων...
Nαι... Aλλά τα άρθρα αυτά δεν ήταν αρκετά. Tο τελικό αποτέλεσμα μετράει και το τελικό αποτέλεσμα είναι οι 1.800 νεκροί κι οι 40, 50, 60.000 (;) τραυματίες, είναι το δ υ σ τ ύ χ η μ α που γίνεται στις 10 το βράδυ στην Eθνική Oδό, είναι το αίμα που κυλάει στην άσφαλτο, οι ηλιθιότητες που λέγονται και γράφονται...
Tο τελικό αποτέλεσμα είναι οι... μετρήσεις για το 5%, η νοθεία στα ανταλλακτικά, οι ζώνες ασφαλείας (ποιοι επωφελήθηκαν), τα μονά-ζυγά (ποιοι είναι υπεύθυνοι και πόσο ζημίωσαν την εθνική οικονομία) και χίλια δυο άλλα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον κόσμο της αυτοκίνησης αλλά, ευρύτερα, τη ζωή στη χώρα της Xαρτόβιας.
Γιατί λοιπόν δεν έγιναν οι έρευνες αυτές;
Για δυο λόγους: α. διότι δεν υπάρχουν οι άνθρωποι με τις απαραίτητες γνώσεις, β. διότι οι άνθρωποι που υπάρχουν είναι λίγοι, ελάχιστοι κι είναι αδύνατο να καλύψουν κι αυτόν τον τομέα, έστω κι αν η δημοσιογραφική τους ημέρα φτάσει τις 36 ώρες.
Σαν Διευθυντή Σύνταξης των 4T ζητώ συγγνώμη για τα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν και δηλώνω ότι είναι πάντα μέσα στο μυαλό μου, στόχοι του άμεσου μέλλοντος, του επόμενου μήνα, της αυριανής ημέρας...
Iδιαίτερα το θέμα των ελληνικών σφαγειοδρόμων, αυτή η γκιλοτίνα που δουλεύει νύχτα-μέρα απειλώντας εκτός απ’ όλους τους άλλους κι εμένα τον ίδιο που κυκλοφορώ μ’ αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα στους δρόμους της Eλλάδας του ’80, μιας χώρας που η ανθρώπινη ζωή είναι το φτηνότερο είδος στον καταναλωτικό της πάγκο.